Valentijnprijs 2016 bij Tijd voor Max

Het Valentijngenootschap kreeg Tijd bij Max

Wie had gedacht dat ik ooit nog eens in Tijd voor Max zou zitten? Ik had het niet kunnen bedenken. Toch gebeurde dat afgelopen vrijdag, 12 februari. De vijf genomineerden voor de Valentijnprijs 2016 mochten naar Studio 23 om daar in spanning af te wachten wie er als winnaar uit de bus zou komen. Aan Valentijngenootschap-voorzitter Gerda van Wageningen de eer om de gouden envelop te openen.


We moesten ons om halfvier melden bij Studio 23 zodat we tijd genoeg hadden voor make-up en alles wat erbij komt kijken om 'toonbaar' op tv te komen.
De andere genomineerden: Elly Koster, Johanne van Archem, Reina Crispijn en Sandra Berg waren er ook. Het duurde wel even voordat we binnen konden: sorry, dames, de bel doet het niet.

Eindelijk waren we binnen, mochten we door naar de make-up. De ontvangst was bijzonder goed en prettig. De make-up stelde niet veel voor waardoor bij ons het vermoeden al rees dat we misschien niet eens aan tafel zouden zitten bij Sybrand en Martine.
Dat vermoeden werd een poosje later bevestigd. We zouden op de voorste rij in het publiek zitten en mochten 20 seconden iets vertellen over ons boek. En ze waren heel erg streng, werd ons meteen verteld, er zou een wekker meelopen die genadeloos na 20 seconden afliep en er naar de volgende kandidaat werd doorgegaan.

Die 20 seconden had ik thuis al geoefend. Eerst een stukje opgeschreven, maar daarmee bleek ik aan twee minuten te komen! Dat werd schrappen. Vertel maar eens in 20 seconden waar je boek over gaat. Ook de andere genomineerden hadden daar moeite mee zodat er nog druk werd geoefend voordat we op moesten.

We werden toen het tijd was voor de uitzending naar onze plaatsen op de eerste rij van het publiek geleid. De studio is in het echt heel erg klein en telt maar een stuk of twintig stoelen voor belangstellenden, plus een podium voor de muziek, een 'keuken' waar Robèrt van Beckhoven iets lekkers voor ons zou klaarmaken, en een standje waar bloemstukken werden gemaakt voor Valentijn.

Vanuit het publiek beleef je zo'n uitzending heel anders dan op tv en het was dan ook best raar om die later terug te zien. Helaas 'viel' ik tot twee keer toe uit beeld bij het inzoomen op de genomineerden omdat ik op het hoekje zat. Ik zag mezelf wel een paar keer achter iemand anders terug.

Het moment dat Gerda aan de tafel mocht plaatsvinden vond ik belangrijker. Gelukkig mocht ze nog even iets over het Valentijngenootschap vertellen.

Onze 20 seconden waren aan de beurt. Er liep een wekker mee die je ook zag en hoorde tikken. Ons was verteld dat we recht in de kleine camera moesten kijken. Volgens mij lukte dat aardig al zie ik er op de foto een beetje vaag uit. Daarna was die envelop aan de beurt.
Bij het voorlezen van de tekst kreeg ik toch even de kriebels maar bij het horen van de naam van Reina Crispijn viel die spanning helemaal weg.

Het was veel te snel voorbij. Meteen na het uitreiken van de bloemen en de prijs, verdwenen wij uit beeld en werd de muziek gestart. Ons moment was voorbij. Die muziek verdoezelde gelukkig wel onze reacties en felicitaties aan Reina. Na de uitzending hadden we nog tijd genoeg om erover te praten met een hapje en een drankje.

Zaterdag 13 februari deden we het feest nog eens heel goed over. Het werd een geslaagde dag met veel bezoek, gezellige momenten en veel auteurs. Het fotoverslag van die dag vind je op mijn Facebook pagina.

Dank aan alle stemmers die op mijn boek Drijfzand hebben gestemd. Helaas net te weinig punten om te kunnen winnen, maar het was een onvergetelijke dag!

Groetjes,
José

De foto's zijn van Suzanne Peters

Uitzending gemist? Kijk hem hier nog een keer terug.